कथा : मिथ्यापवाद
सञ्जु बजगाई नोरिनको घरैछेउ जम्काभेट भयो। उसले हत्ते गरी। आज मैले इन्कार गर्न सकिनँ। बिना योजना नोरिनको घर पुगेँ। मन तमतम्याइलो भयो। डर लागे जस्तो, कस्तो कस्तो ! नोरिन !
सञ्जु बजगाई नोरिनको घरैछेउ जम्काभेट भयो। उसले हत्ते गरी। आज मैले इन्कार गर्न सकिनँ। बिना योजना नोरिनको घर पुगेँ। मन तमतम्याइलो भयो। डर लागे जस्तो, कस्तो कस्तो ! नोरिन !
– नीलम कार्की निहारिका आँखा खुल्नासाथ खोज्छ। राति सुत्दा साथ लिएर सुतेको थियो। आमाचाहिँले निदाएपछि अलि पर राखिछन्। आफू एक्लै हाँस्छ। साह्रै खुसी छ अहिले। सबैलाई देखाइसकेर पनि दोहोऱ्याएर देखाउँदै
– हिक्मत थापा इबादानको फूल गाउँबाट सहर आउँदा तरुल रोप्न तयार पारेका माटाका थुप्रा झैँ , माटाकै गन्धमा लत्पतिँदै ऊ पुगी होलि बडेमाको यो सहरमा जहाँ , सडकमा रोग बेचिन्छन् शोक
– जीवा लामिछाने बा भन्नुहुन्थ्यो, बर्मा गए नि कर्म सँगै। यो उखान उहिल्यैदेखि धेरैका बाआमाले भन्दै आएका हुन्। मैले पनि सानै उमेरमा सुनेको हुँ तर यसको भाव भने बुझेको थिइनँ।
—निर्मोही व्यास निजी अतीतका अविस्मरणीय प्रसङ्गहरूको कलात्मक उत्खनन हो संस्मरण। यो उत्खनन कार्य एकमुष्ट रूपमा नभएर किस्ताबन्दीमा गरिन्छ। र अझ त्यो किस्ताबन्दी पनि सिल्सिलेवार ढङ्गको हुन्छ वा हुनुपर्छ भन्ने पनि
– उमा सुवेदी कर्किनी आमै। हाल समाजले उनलाई दिएको नाम यही थियो र यसमा उनलाई कुनै गुनासो पनि थिएन। ललितपुरको दक्षिणतिर पर्ने छम्पी गाउँको काँचो इँटा र माटोले बनेको पुरानो
– अनुपम रोशी यो यात्रामा सबै कुरा परिचित छन्। तर सबै अपरिचित जस्तो लाग्छन्। एउटा पृष्ठभूमि छ। तर कथा अर्कै मञ्चन हुन्छ। एउटा सहरबाट एकाएक अर्को सहरमा आएर आफ्नो वर्तमान
– सीमा आभास सबैभन्दा पहिला स्त्रीहरूकै उत्पति भएको हो। रजबाट बनेको हो ब्रम्हाण्ड। आफ्नै मासिकस्रावबाट जन्मिएका स्त्रीहरूले जहाँजहाँ टेके त्यहाँत्यहाँबाट सुरु भयो जीवनलीला। उनीहरूले विश्राम लिएको ठाउँमा छ्यापछ्याप बसेका रगतका
– मनिषा गौचन हो म उसको हत्या गर्ने निर्णयमा पुगेको छु। यसका कारणहरू निम्न छन् : १. उसका आँखा उसका आँखाले आक्रमण गरेको पहिलो दिन, पूर्वमा घाम पहेँलो पहेँलो भएर
– अर्चना थापा मार्च ९, २०१४… रातभरि झमझम पानीमा रूझेकी मिर्मिरे बिहानी हुस्सुको बाक्लो बर्को ओढेर ढोकामा आइपुगेकी थिइन्। ओछ्यान छाड्न अल्छी लागे पनि एक कप चिया र समाचारपत्रले बिहानीको
प्रेमिल कामना उल्लासमय भइरहोस् प्रेम, सर्तमय कहिल्यै नहोस् उत्सवमय लागिरहोस् प्रेम, ग्लानीमय कहिल्यै नहोस् प्रेममै अडिएको यो सुन्दर संसारमा सधैँसधैँ नै प्रेममय रहिरहोस् प्रेम, घृणामय कहिल्यै नहोस् । कामना तारे
– कुमुद अधिकारी त्यो दिन ऐतिहासिक दिन थियो- वैशाख २७, २०५० आइतबार। दिनहरू आआफ्ना कारणले ऐतिहासिक हुन्छन्। मेरा लागि वा हाम्रा लागि ऐतिहासिक भएको दिन अरूका लागि केही हुँदैन। अँ,