चाह – रूप रसाइली
सबैलाई थाहा छ पहाडबाट झरेकी झरणा समुन्द्रमा पुग्छिन् बेंशीबाट उडेको भुइँ-कुहिरो हिमालमा पुग्छ र बिहान उदाएको सूर्य साँझमा अस्ताउँछ मैले धेरैलाई सोधे आखत हेर्ने झाँक्रीदेखि पात्रो हेर्ने ज्यतिषसम्म
सबैलाई थाहा छ पहाडबाट झरेकी झरणा समुन्द्रमा पुग्छिन् बेंशीबाट उडेको भुइँ-कुहिरो हिमालमा पुग्छ र बिहान उदाएको सूर्य साँझमा अस्ताउँछ मैले धेरैलाई सोधे आखत हेर्ने झाँक्रीदेखि पात्रो हेर्ने ज्यतिषसम्म
प्रिय काठमाडौँ , अघिल्लो अङ्कमा मैले तिमीलाई सम्बोधन गरेर ‘म टोकियोमा अचम्म परिरहन्छु’ भन्ने शीर्षकमा लेखेको थिएँ । त्यो पत्र भित्र जापानी जनताका परिश्रम,अनुशासन र राष्ट्रप्रतिका प्रतिबद्धताका कुरा थिए । त्याहाँ
प्रिय काठमाडौँ , अघिल्लो अङ्कमा मैले तिमीलाई सम्बोधन गरेर ‘म टोकियोमा अचम्म परिरहन्छु’ भन्ने शीर्षकमा लेखेको थिएँ । त्यो पत्र भित्र जापानी जनताका परिश्रम,अनुशासन र राष्ट्रप्रतिका प्रतिबद्धताका कुरा थिए । त्याहाँ
हिमाल पोष्ट- बैसाख, १५ काठमाडौं स्रष्टा निर्मलकुमार रिमालको हाईकु संग्रह बृहत हाईकु को बिमोचन भएको छ । ६५०० वटा हाईकुहरु संग्रहित बृहत हाईकु को बिहिबार राजधानिको मिडियो ईन्टर नेसनलमा
कोठाको बेडमा बिरामी आमा सुतिरहनुभएको थियो।म त्यही नाजिकै मोबाइल चलाउदै बसिरहेको थिए।आमा सकी नसकी उठ्नुभयो।आफ्नो मैलिएको पटुकीमा रहेको थैली झिक्नुभयो।थैलीमा पाँच सय रुपैयाँ जति रहेछ। त्यो पैसा मलाई थमाउदै आमाले
“ओहायोउगोजाइमास सर !” पछाडिबाट परिचित आवाजले बोलायो । “ओहो,तपाईँ ! ओहायोउगोजाइमास ! हराउनुभो त दुई दिन !” “सरले मलाई खोज्नु भो र ? हा हा हा ! ” “म यहाँ
हाम्रो गाममा बान्थोके भन्ने यौटा सार्की परिवार बस्छ ।त्यही परिवारको घरमुली हो बान्थोके दाइ। “बानेथोक देउराली” डाडा बाट बसाँई सरेर आएको भएर छोटकरीमा उ “बान्थोके” भएको हो ! सोझो स्वाभाव
म साहित्यमा धेरथोर रुचि राख्ने मान्छे।सदरमुकामतिर हुने साहित्यिक कार्यक्रमहरू प्राय छुटाउदिन म।केहिदिन अगाडि मात्र पाल्पाली साहित्य समाजले तीन दिने साहित्यिक कार्यक्रम आयोजना गर्यो।पहिलो दिन,जसमा बिशेषगरी अपाङ्गता भएका युवायुवातीहरु बढी सहभागी
म साहित्यमा धेरथोर रुचि राख्ने मान्छे।सदरमुकामतिर हुने साहित्यिक कार्यक्रमहरू प्राय छुटाउदिन म।केहिदिन अगाडि मात्र पाल्पाली साहित्य समाजले तीन दिने साहित्यिक कार्यक्रम आयोजना गर्यो।पहिलो दिन,जसमा बिशेषगरी अपाङ्गता भएका युवायुवातीहरु बढी सहभागी
एक पटक एउटा अनौंठो घटना भयो । सायद कोठीहरुमा अपवादका रुपमा हुने घटना । एकपटक हाम्रो बंगलामा मोजमस्तीका लागि कलेजका केही केटाहरु आएका थिए । ती केटाहरु आ आफुले मन
दीपक घिमिरे झ्याप्प रक्सी लाग्यो , आँखा उघ्रीन मानेनन , एउटा आँखा बन्द गरेर हेरेको अझै दुई प्याग जति रक्सी बच्या रहेछ । रुसलानका तीन वटा खाली सिसि टेबुल मुनि
सहरका एक हुल रैथान चराहरु आमरण अनशनमा बसेका छन् शिहदरवार अगाडि पखेटाको तस्बिर बोकेर, प्रखाल झैँ उभिएका छन् केही टुकडी सिपाइका छातीहरु बन्दुक भिरेर। तत्क्षण अर्ध पित चन्द्र सूर्य बतासीदै