नेता हुन कि खेताला ?
दिपक घिमिरे हातमा राता अनि सेता झण्डा बोकेका दुई दर्जन भन्दा बढिको हुल हाम्रो खेतमा पसेपछी बा खेतकै आलिमा टुक्रुक्क बस्नु भो , आमाले हसिया समातेको हातले सुर्यलाई छेक्दै चिच्याउनु
दिपक घिमिरे हातमा राता अनि सेता झण्डा बोकेका दुई दर्जन भन्दा बढिको हुल हाम्रो खेतमा पसेपछी बा खेतकै आलिमा टुक्रुक्क बस्नु भो , आमाले हसिया समातेको हातले सुर्यलाई छेक्दै चिच्याउनु
-दीपक घिमिरे परदेश लोभ्याउने ठुला ठुला महल एकातिर ठडिएका छन् तर मैले काम गर्ने ठाउँ पुरै बगर । खाडी आफैमा एउटा बगर रहेछ । झन् त्यसमाथि सहर भन्दा निक्कै पर
जीविका अश्रु, जो नारी, केवल नारी पहिचानका अङ्ग, आफूमा भएकोमा गर्व गर्छिन। मनमा दम्भ र दुरभाव पालेर। भेषभुषामा र श्रीङ्गारमा मात्र सजिन्छिन एक नारी जो तल्ला घरे नारीलाई नै बोक्सीको
ऊ र प्रजातन्त्र एकै सालमा महिना दिन अघि पछि जन्मेका हुन । दबै अट्ठाइस वर्षका भए । देशभरका बच्चाले स्कुलको पहिलो दिन ‘तिमी के बन्ने?’ भनेर सोधिने प्रश्नमा फ्याट्टै ‘डाक्टर’
-सुमन सापकाेटा”याैटा अपवाद” ऊ गई। मेरा आशाहरू गए। मेराेे एउटा जीवन गयाे। अझ भनाैँ जीवनकाे एउटा भाग सकियाे। भक्कानिएर रुन मन लाग्याे। तर त्याे सार्वजनिक ठाउँमा रुन पनि कसरी सक्थ्येँ
दीपक घिमिरे उ गलत मान्छे हो भन्ने थाहा थियो तर उ सँग टाढिन सक्दैनथे किन कि उ मेरो मालिक जस्तै फोरम्यान थियो । उसले एक दिन मलाई काम बाट रोक्दै
यो हल्लै हल्लाको देश हो कानमा इयरफोन लगाउनु पर्ने बहिराहरु जहाँ सङ्गीत प्रतियोगिताका जज हुन्छन् र जहाँ आत्मामा पत्थर परेकाहरु काव्यका निर्णायक मानिन्छन्, काठका खुट्टाहरु जहाँ रेसमा विजेता हुन्छन् र
म धेरै दिनदेखि भाइरल ज्वरोको वानसाइडेड अफेयरमा थिए।यद्यपि म भाइरल ज्वरोसङ्गको सम्बन्ध टुटाउन अनेक थरी उपाय अपनाउदै थिए।ज्वारोले भने सम्बन्ध प्रगाढ बनाउन बलियो खम्बा गाड्ने प्रयास गर्दैथियो।ज्वरो सेन्चुरीको दुरीभन्दा अघि
चतुर बोल्यो- “चोटि पर बत्ती बहादुर लगाएगा” ! ऊ जहाँ पुगे पनि चतुर म जहाँ पुगे पनि बहादुर ! सोचें- मन्दिरको धुरीमा गजुर त बाले पनि लगाएथे, नपाए पनि अर्को
-रमेश खड्का बल्ल बल्ल ६ घण्टाको हवाई यात्रा पश्चात पुगियो त्रिभुवन अन्तराष्ट्रिय बिमान स्थल, काठमाण्डौ । लगभग ५ सय दिन बिदेसिय पछि आज स्वदेसि हुदै छु । आज मनमा अचम्मैको
-दीपक घिमिरे फलामको एंगलले बनेको दुई तले बेड माथि सुतेको रनेदाईले मलाई सोधे “ चिया खबुस खान्चस ? ” जीवनमा पहिलो पटक खबुसको नाम सुने । चिया त गाउँ घरमै
-ईश्वर अर्याल “म गएपछि त तिम्रो जिन्दगीमा खुसी नै खुसीको बहार आउँछ होला है ।” उसले यसो भन्दा मलाई भक्कानो छुट्यो । आँसुले भरिएका भारी आँखा लिएर उसलाई अझ अँगालोमा